1 و خداوند موسی و هارون را در زمین مصر مخاطب ساخته، گفت:
2 «این ماه برای شما سر ماهها باشد، این اول از ماههای سال برای شماست.
3 تمامی جماعت اسرائیل را خطاب كرده، گویید كه در دهم این ماه هر یكی از ایشان بره‌ای به حسب خانه‌های پدران خود بگیرند، یعنی برای هر خانه یك بره.
4 و اگر اهل‌خانه برای بره كم باشند، آنگاه او و همسایه‌اش كه مجاور خانۀ او باشد آن را به حسب شمارۀ نفوس بگیرند، یعنی هر كس موافق خوراكش بره را حساب كند.
5 برۀ شما بی‌عیب، نرینۀ یكساله باشد، از گوسفندان یا از بزها آن را بگیرید.
6 و آن را تا چهاردهم این ماه نگاه دارید، و تمامی انجمن جماعت بنی‌اسرائیل آن را در عصر ذبح كنند
7 و از خون آن بگیرند، و آن را بر هر دو قایمه، و سردر خانه كه در آن، آن را می‌خورند، بپاشند.
8 و گوشتش را در آن شب بخورند. به آتش بریان كرده، با نان فطیر و سبزیهای تلخ آن را بخورند.
9 و از آن هیچ خام نخورید، و نه پخته با آب، بلكه به آتش بریان شده، كله‌اش و پاچه‌هایش و اندرونش را.
10 و چیزی از آن تا صبح نگاه مدارید. و آنچه تا صبح مانده باشد، به آتش بسوزانید.
11 و آن را بدین طور بخورید: كمر شما بسته، و نعلین بر پایهای شما، و عصا در دست شما، و آن را به تعجیل بخورید، چونكه فِصَح خداوند است.
12 « و در آن شب از زمین مصر عبور خواهم كرد، و همۀ نخست‌زادگان زمین مصر را از انسان و بهایم خواهم زد، و بر تمامی خدایان مصر داوری خواهم كرد. من یهوه هستم.
13 و آن خون، علامتی برای شما خواهد بود، بر خانه‌هایی كه در آنها می‌باشید. و چون خون را ببینم، از شما خواهم گذشت و هنگامی كه زمین مصر را می‌زنم، آن بلا برای هلاك شما بر شما نخواهد آمد.
14 و آن روز، شما را برای یادگاری خواهد بود، و در آن، عیدی برای خداوند نگاه دارید، و آن را به قانون ابدی، نسلاً بعد نسل عید نگاه دارید.
15 هفت روز نان فطیر خورید، در روز اول خمیرمایه را از خانه‌های خود بیرون كنید، زیرا هر كه از روز نخستین تا روز هفتمین چیزی خمیر شده بخورد، آن شخص از اسرائیل منقطع گردد.
16 و در روز اول، محفل مقدس، و در روز هفتم، محفل مقدس برای شما خواهد بود. در آنها هیچ كار كرده نشود جز آنچه هر كس باید بخورد؛ آن فقط در میان شما كرده شود.
17 پس عید فطیر را نگاه دارید، زیرا كه در همان روز لشكرهای شما را از زمین مصر بیرون آوردم. بنابراین، این روز را در نسلهای خود به فریضۀ ابدی نگاه دارید.
18 در ماه اول در روز چهاردهم ماه، در شام، نان فطیر بخورید، تا شام بیست و یكم ماه.
19 هفت روز خمیرمایه در خانه‌های شما یافت نشود، زیرا هر كه چیزی خمیر شده بخورد، آن شخص از جماعت اسرائیل منقطع گردد، خواه غریب باشد خواه بومی آن زمین.
20 هیچ چیز خمیر شده مخورید، در همۀ مساكن خود فطیر بخورید.»
21 پس موسی جمیع مشایخ اسرائیل را خوانده، بدیشان گفت: «بروید و بره‌ای برای خود موافق خاندانهای خویش بگیرید، و فِصَح را ذبح نمایید.
22 و دسته‌ای از زوفا گرفته، در خونی كه در طشت است فروبرید، و بر سر در و دو قایمۀ آن، از خونی كه در طشت است بزنید، و كسی از شما از در خانۀ خود تا صبح بیرون نرود.
23 زیرا خداوند عبور خواهد كرد تا مصریان را بزند و چون خون را بر سردر و دو قایمه‌اش بیند، همانا خداوند از در گذرد و نگذارد كه هلاك كننده به خانه‌های شما درآید تا شما را بزند.
24 و این امررا برای خود و پسران خود به فریضۀ ابدی نگاه دارید.
25 و هنگامی كه داخل زمینی شدید كه خداوند حسب قول خود، آن را به شما خواهد داد. آنگاه این عبادت را مَرعی دارید.
26 و چون پسران شما به شما گویند كه این عبادت شما چیست،
27 گویید این قربانی فِصَح خداوند است، كه از خانه‌های بنی‌اسرائیل در مصر عبور كرد، وقتی كه مصریان را زد و خانه‌های ما را خلاصی داد.» پس قوم به روی درافتاده، سجده كردند.
28 پس بنی‌اسرائیل رفته، آن را كردند، چنانكه خداوند به موسی و هارون امر فرموده بود، همچنان كردند.
29 و واقع شد كه در نصف شب، خداوند همۀ نخست‌زادگان زمین مصر را، از نخست‌زادۀ فرعون كه بر تخت نشسته بود تا نخست‌زادۀ اسیری كه در زندان بود، و همۀ نخست زاده‌های بهایم را زد.
30 و در آن شب فرعون و همۀ بندگانش و جمیع مصریان برخاستند و نعرۀ عظیمی در مصر برپا شد، زیرا خانه‌ای نبود كه در آن مِیتی نباشد.
31 و موسی و هارون را در شب طلبیده، گفت: «برخیزید! و از میان قوم من بیرون شوید، هم شما و جمیع بنی‌اسرائیل! و رفته، خداوند را عبادت نمایید، چنانكه گفتید.
32 گله‌ها و رمه‌های خود را نیز چنانكه گفتید، برداشته، بروید و مرا نیز بركت دهید.»
33 و مصریان نیز بر قوم اِلحاح نمودند تا ایشان را بزودی از زمین روانه كنند، زیرا گفتند ما همه مرده‌ایم.
34 و قوم، آرد سرشتۀ خود را پیش‌از آنكه خمیر شود برداشتند، و تَغارهای خویش را در رختها بر دوش خود بستند.
35 و بنی‌اسرائیل به قول موسی عمل كرده، از مصریان آلات نقره و آلات طلا و رختها خواستند.
36 و خداوند قوم را در نظر مصریان مُكَرّم ساخت، كه هرآنچه خواستند بدیشان دادند. پس مصریان را غارت كردند.
37 و بنی‌اسرائیل از رعمسیس به سكوت كوچ كردند، قریبِ ششصدهزار مرد پیاده، سوای اطفال.
38 و گروهی مختلفۀ بسیار نیز همراه ایشان بیرون رفتند، و گله‌ها و رمه‌ها و مواشی بسیار سنگین.
39 و از آرد سرشته، كه از مصر بیرون آورده بودند، قرصهای فطیر پختند، زیرا خمیر نشده بود، چونكه از مصر رانده شده بودند، و نتوانستند درنگ كنند، و زاد سفر نیز برای خود مهیا نكرده بودند.
40 و توقف بنی‌اسرائیل كه در مصر كرده بودند، چهارصد و سی سال بود.
41 و بعد از انقضای چهار صد و سی سال در همان روز به وقوع پیوست كه جمیع لشكرهای خدا از زمین مصر بیرون رفتند.
42 این است شبی كه برای خداوند باید نگاه داشت، چون ایشان را از زمین مصر بیرون آورد. این همان شب خداوند است كه بر جمیع بنی‌اسرائیل نسلاً بعد نسل واجب است كه آن را نگاه دارند.
43 و خداوند به موسی و هارون گفت: «این است فریضۀ فِصَح كه هیچ بیگانه از آن نخورد.
44 و اما هر غلام زرخرید، او را ختنه كن و پس آن را بخورد.
45 نزیل و مزدور آن را نخورند.
46 در یك خانه خورده شود، و چیزی از گوشتش از خانه بیرون مبر، و استخوانی از آن مشكنید.
47 تمامی جماعت بنی‌اسرائیل آن را نگاه بدارند.
48 و اگر غریبی نزد تو نزیل شود، و بخواهد فِصَح را برای خداوند مَرعی بدارد، تمامی ذكورانش مختون شوند، و بعد از آن نزدیك آمده، آن را نگاه دارد، و مانند بومی زمین خواهد بود؛ و اما هر نامختون از آن نخورد.
49 یك قانون خواهد بود برای اهل وطن و بجهت غریبی كه در میان شما نزیل شود.»
50 پس تمامی بنی‌اسرائیل این را كردند؛ چنانكه خداوند به موسی و هارون امر فرموده بود، عمل نمودند.
51 و واقع شد كه خداوند در همان روز بنی‌اسرائیل را با لشكرهای ایشان از زمین مصر بیرون آورد.
