1 نزد نهرهای بابل آنجا نشستیم و گریه نیز کردیم، چون صهیون را به یاد آوردیم. 2 بربطهای خود را آویختیم بر درختان بید که در میان آنها بود. 3 زیرا آنانی که ما را به اسیری برده بودند، در آنجا از ما سرود خواستند؛ و آنانی که ما را تاراج کرده بودند، شادمانی [خواستند] که یکی از سرودهای صهیون را برای ما بسرایید. 4 چگونه سرود خداوند را، در زمین بیگانه بخوانیم؟ 5 اگر تو را ای اورشلیم فراموش کنم، آنگاه دست راست من فراموش کند. 6 اگر تو را به یاد نیاورم، آنگاه زبانم به کامم بچسبد، اگر اورشلیم را بر همهٔ شادمانی خود ترجیح ندهم. 7 ای خداوند، روز اورشلیم را برای بنیادوم به یاد آور، که گفتند، منهدم سازید، تا بنیادش منهدم سازید! 8 ای دختر بابل که خراب خواهی شد، خوشابحال آنکه به تو جزا دهد چنانکه تو به ما جزا دادی! 9 خوشابحال آنکه اطفال تو را بگیرد و ایشان را به صخره‌ها بزند.
